طنابی بیاور/ونفسم را بالا بکش/اینجا لاشه ی آدمها/کرم می زاید/وحواها/سترون می میرند/من هنوز بوی سیب می دهم/طنابی بیاور....مریم یوسفی
همیشه انگار/کسی /به جایی/یا کسی /تکیه کرده است/آمده بودم که بایستم/کنار سروهای جوان/نه که اندام خونیم را/ کاکتوس های تشنه/معنی کنند...مریم یوسفی
دل پیچه جهان رامی فهمم/یاخته های بشر/درآغوشهای نابجا/سرگردان میرفصند/بشکن بزن /
بنام نیمه ی تاریکمان/که دست کم/دستی از آستین/ بیرون آمده باشد
مریم یوسفی
بگذاراز ما
نشانه ی زندگی هم
زباله ای باد
که برکوچه می افکنیم
تا از گزند
اهریمنان کتاب خوار
که مادران نرینه نمای خویش اند
نجاتمان باد
(احمدشاملو)
بسم اله2